“We (in de westerse cultuur) say: “the tree died”, and it seems to make sense. But would it be possible to speak about that event in a way that acknowledges that what we really have is just a conversion of matter into a different form and to other uses, with its essential energy-or spirit-remaining undiminished?
Further, what if all creation was understood to participate in this constant transformation, wether it was a mosquito turning into frog food two days into its four-day lifespan or a cliff becoming a sand beach over eons? Our way of speaking disconnects segments of the transformation process, freezes them with labels like “tree”, admires them as long as they stay within this label, then laments their “dead” as soon as they pass on to a different form. In reality the only death has been the noun-shape we created ourselves.
“Returning to the teaching”, Rupert Ross (p.122).
Het boek gaat over het rechtssysteem van de inheemse bevolking in Canada.
In onze maatschappij denken we: een conflict moet zo snel mogelijk opgelost worden en als de oplossing succesvol toegepast wordt, dan is het conflict weg. Je gaat van een statische toestand naar een andere statische toestand. Daarvoor gebruiken we de statische taal. Als we deze manier van conflicten hanteren, blijven er vaak resten hangen die op gegeven moment weer aan de oppervlakte borrelen en duidelijk maken dat het conflict niet weg is.
Bijvoorbeeld in de kindertuin: een kind bijt het andere. Het gebeten kind schreeuwt het uit. Er ontstaat een conflict. Een volwassene komt erbij en geeft aan: bijtend kind slecht, gebeten kind goed. We hebben een schuldige en een slachtoffer. De schuldige moet zich verontschuldigen maar wil dat niet, ervaart dat als een vernedering, spartelt tegen. Als de schuldige niet meewerkt, wordt hem/haar pijn toegevoegd (valt onder de term straffen). Of de schuldige werkt wel mee en verontschuldigt zich. In beide gevallen hebben we een oplossing toegepast en we gaan ervan uit dat het conflict opgelost is. Gezien de schuldige nog altijd geen idee heeft welke onvervulde behoefte hem/haar ertoe bracht om iemand anders te bijten, zal hij/zij geen andere strategie kunnen ontwikkelen en zal hij/zij uiteindelijk weer dezelfde strategie toepassen en iedereen is verbaasd.
We kunnen een conflict ook bekijken als een vorm van energie. Energie verdwijnt nooit, ze verandert alleen maar. De verbinding helpt ons om de energie van een toestand naar een andere te brengen. We proberen niet iets te laten verdwijnen, maar we creëren iets nieuws en in dit proces heeft alles zijn functie. Het conflict vertelt ons dat er een onevenwicht is en door het transformatieproces brengen we weer evenwicht en hebben we de kans om te groeien en een strategie te vinden die de behoefte van iedereen vervult.